การเขียนคือการพูดความคิดของตัวเองออกมาผ่านตัวหนังสือ

เคยมีคนเปรียบเทียบการถ่ายภาพไว้ว่าเหมือนการวาดภาพด้วยแสง เพราะเมื่อเรากดชัตเตอร์ กล้องจะเปิดม่านรับแสง ปล่อยให้แสงรอดไปตกกระทบบนฟิล์ม จนเกิดเป็นรูปภาพตามที่เราเห็นผ่านช่องมองภาพ การจะได้รูปสวยหรือไม่จึงอยู่กับการกะเวลาของการเปิดรูรับแสงและการจัดองค์ประกอบของภาพ สำหรับฉันการถ่ายภาพอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ฉันชอบที่สุด เพราะฉันมักสนใจอยู่กับตัวหนังสือมากกว่า ฉันเลยคิดเล่นๆ ว่า ถ้าการถ่ายรูปคือการวาดภาพด้วยแสง "การเขียนก็คงเหมือนกับการพูดความคิดออกมาผ่านตัวหนังสือ"

การเขียนก็เหมือนสร้างอะไรสักอย่างหนึ่ง เราต้องคิดก่อนเขียน

เพื่อให้มีแบบแผนในการสร้างงาน หรือเรียกง่ายๆ ว่ามีแนวทางให้เราเดิน จะได้ไม่เดินวนหลงทางไปกับคำของตัวเอง

การเขียนโดยที่เราไม่รู้ว่าต้องการจะบอกอะไรก็เหมือนการสร้างบ้านโดยที่เจ้าบ้านไม่รู้ความต้องการของตัวเอง เกิดว่าลงมือสร้างไปแล้ว ปรากฏว่าเจ้าของเพิ่งจะรู้ตัวว่าอยากให้มีห้องใต้ดิน คนสร้างคงต้องคิดหนักทีเดียวว่าจะแก้ไขยังไงได้

สำหรับฉันการเขียนจึงเหมือนการพูดความคิดของตัวเองออกมา แต่เป็นความคิดที่กรั่นรองมาแล้วชั้นหนึ่งเพราะการเขียนบังคับให้เราได้คิดก่อน ถึงบางครั้งเขียนไปแล้วถ้ายังไม่ถูกใจก็ยังสามารถปรับปรุงแก้ไขได้ ทั้งนี้ต้องไม่เปลี่ยนความต้องการหลักของเรื่องที่จะเล่านะ ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องทุบพื้น หาทางเจาะบันไดลงใต้ดินกันวุ่นวายหน่อย ^^ หลายครั้งการสื่อสารด้วยการเขียนจึงประนีประนอม สระสลวยกว่าการพูด

การเขียนยังเป็นการฝึกความคิด ก็เพราะเราต้องคิดก่อนเขียน

ฉันเคยคิดว่าฉันสามารถหาเรื่องเล่าได้จากการปล่อยมือไปตามแป้นพิมพ์ คำต่อคำจนกลายเป็นเรื่องได้ ถามว่าเรื่องที่ฉันเขียนโดยปล่อยไปตามยถากรรมจบไหม...ยังไม่เคยจบสักเรื่อง...ยกเว้นเรื่องที่สั้นมากๆ

เช่น...

จริง เท็จ เท็จ จริง

จริง จริง เท็จ เท็จ

เท็จ เท็จ จริง จริง

ตึบ ตึ้บ ทึม ทึบ นึกไม่ออก

จริงหรือหลอก วานบอกเธอ

กับเธอผู้ทำให้หวั่นไหววูบวิบ

ไปกับพราวกระพริบถ้อยคำหวาน

มีไหมสักคำที่จำจาร

ฤาเพียงหว่านให้หวั่นใจ



ถามว่าคิดก่อนไหมว่าจะเล่าเรื่องอะไร..

คำตอบ..ไม่ได้คิด แต่ตอนนั้นรู้สึกไม่มั่นใจในบางเรื่อง แล้วก็นั่งอยู่หน้าคอมฯ

เปิดบล็อก ดั้งเดิมสมัยนั้น...แล้วคำว่า จริง กับ เท็จ ก็ ลอยมา...

แล้วก็จิ้มไปจิ้มมา ไม่นาน...ข้อความข้างบนจบลง

ถามว่าพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเขียนออกมาไหม

คำตอบ...พอใจ...



เมื่อมาสังเกตตัวเองจึงได้รู้ว่า ไอที่เราเรียกว่ามันลอยมา หรือ ปล่อยนิ้วไปตามแป้นพิมพ์ จริงๆ แล้ว สมองเราก็คิดไปโดยอัตโนมัติ นั่นเอง มันไม่ใช่การวางแผน แต่มันก็เกิดจากความคิดที่จะเล่าความรู้สึก ณ ตอนนั้นออกไป