ความสุขคือ...6

ตอนอนุบาล จำได้ว่า ความสุขคือการได้กลับบ้าน เหตุผลง่ายมากเลย
เพราะว่าเรา 3 พี่น้องมักจะกลับบ้านเป็น 3 คนสุดท้ายประจำ!!!

เรื่องมีอยู่ว่าฉันเรียนโรงเรียนอนุบาลบูรณะศึกษา ส่วนพี่ๆ เรียนอยู่โรงเรียนบูรณะศึกษาจะว่าไปแล้วมันคือโรงเรียนเดียวกัน เพียงแต่ว่าอยู่คนละฝั่งถนน

ตอนเลิกเรียนฉันก็คงวิ่งเล่น หรือทำอะไรไปตามภาษาเด็กนั่นแหละ จำไม่ค่อยได้หรอกแต่ที่จำได้แม่นคือฉันมักจะเห็นเพื่อนเดินไปหาพ่อแม่ ทีละคนสองคน จนไม่เหลือใครเลย นอกจากฉันและครูเวรที่คงอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว แต่แม่ฉันก็ยังไม่มารับสักที

คุณครูเวรจึงมีหน้าที่พาฉันข้ามถนนมาฝั่งโรงเรียนประถม ฉันเริ่มมีความสุขขึ้นมาหน่อยเมื่อได้เจอพี่ๆ เราเล่นอะไรกันจนเบื่อแล้วแม่ก็ยังไม่มา ฟ้ามืดแล้ว ครูเจี๊ยบ(ครูโรงเรียนประถม)คงกลัวพวกเราหิว ครูเจี๊ยบเดินหายไปทางโรงอาหารไม่นานก็กลับมาพร้อมขนมปัง 3 ชิ้น แสงไฟหน้ารถเลี้ยวเข้ามาพวกเรารีบวิ่งไปหยิบกระเป๋า แม่จอดรดเมื่อไหร่เราก็พร้อมกระโดดขึ้นทันที วินาทีแรกที่ได้เห็นแม่เลี้ยวรถเข้ามาในโรงเรียนนี่แหละ ความสุขสุดยอดของฉันในตอนนั้นล่ะ อ้อ แต่ฉันก็ไม่ลืมครูเจี๊ยบผู้ใจดีนะ พอรถจะเลี้ยวออกจากรั้วโรงเรียน แม่จะชะลอรถให้พวกเราสวัสดีครูเจี๊ยบอีกทีหนึ่ง

พอขึ้นประถมความรู้สึกนั้นก็หายไปแล้ว เพราะฉันไม่ต้องนั่งคอยแม่มารับอีกต่อไป ฉันแบกกระเป๋านักเรียนใบเท่าตู้เย็นขึ้นรถเมลล์กลับบ้านพร้อมพี่สาวตั้งแต่วันแรกของประถม 1 จนพี่สาวย้ายไปเรียนโรงเรียนอื่น ฉันก็กลับบ้านกับเพื่อน จากนั้นความสุขของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป...